Frieda Van Dun hanteert een sterke penseelvoering, nu eens ingehouden dan weer zeer expliciet, waarbij de afzonderlijke beeldelementen zich telkens weer aaneenrijgen tot een geheel, zoals elke noot bijdraagt tot het geheel van de uiteindelijke muzikale compositie. Haar kleuren en vormen interageren en ‘corresponderen’ (om de term van Kandinsky te gebruiken) met elkaar zodat er steeds, ook bij het gebruik van tegengestelde klanken, een symbiose ontstaat. Kandinsky stelde immers: ‘Een kunstwerk bestaat uit twee elementen, een innerlijk en een uiterlijk. Het innerlijke wordt bepaald door de emotie in de kunstenaarsziel. Deze emotie kan een vergelijkbaar gevoel in de ziel van de toeschouwer oproepen.’ En nog ‘… Het voornaamste doel van mijn verhandeling “Over het spirituele in de kunst” was het vermogen om het spirituele in de materiële en abstracte wereld te ervaren, in de mens wakker te schudden – een vermogen dat in de toekomst absoluut nodig zal zijn en de mens oneindige mogelijkheden zal bieden.’

Frieda Van Dun wekt het ‘geestelijke’ in de materiële en de abstracte dingen. Haar werken stellen de toeschouwer in staat, niettegenstaande de gedetailleerdheid, een gevoel van oneindigheid te ervaren. ‘De weg naar beweging is ons niet vooraf gegeven. Evenmin is hij bekend. Hij moet iets anders zijn dan de verbinding tussen vertrek en aankomst. Veeleer veronderstelt de weg naar beweging een onderweg zijn, los van ieder vertrek en aankomst, twee begrippen die elkaar insluiten, overlappen, tenietdoen. Alleen in het onderweg zijn worden ruimte én tijd overwonnen,’ zo stelt de dichter Roger M.J. De Neef die een mooie beschouwing schreef bij deze monografie van Frieda Van Dun.

Naar aanleiding van deze tentoonstelling schreef Roger M. De Neef een boek over Frieda Van Dun waarin een overzicht van haar werk wordt gecombineerd met gedichten van de auteur. Meer informatie over dit boek vindt u op de pagina publicaties.

Inge Braeckman

Frieda Van Dun (Weelde 1951) heeft als levenspartner van Adriaan Raemdonck reeds meer dan een kwarteeuw menigvuldige contacten met de kunstenaars rond de galerie De Zwarte Panter. Over haar boeiend oeuvre heeft de kunstcriticus-dichter Roger de Neef een indringende tekst – zowel in dicht- als in essayvorm – geschreven in een prachtig boek “De weg naar beweging. Uitgeverij P. Leuven, 2011”.

Haar inspiratiebron is de natuur: bloemen, planten, dieren, vissen. Vandaar de titel van deze expositie The garden of Eden. Zij plaatst zich hier in een traditie die opklimt tot bijvoorbeeld Jan Bruegel de Oude, in een schilderij uit 1617, dat hij samen met Rubens schilderde “Het aardse paradijs met de zondeval van Adam en Eva” en nu in het vernieuwde Mauritshuis in Den Haag hangt. In dit doek schilderde Jan Bruegel eerst het deel dat hem het beste afging, dat wil zeggen het landschap van de tuin van Eden met de bomen, bloemen en dieren, en het vervolgens aan Rubens overliet om links op het schilderij de figuren van Adam en Eva aan te brengen.

Frieda Van Dun schildert in haar tuin van Eden irissen, stokrozen, pompoen- en maïsvelden, de Kempische heide in acryl op doek in alle formaten, van miniatuur tot groot. Zij maakt collages of bijgekleurde printen op textiel of ontwerpt tapijten uitgevoerd door Vera Vermeersch. Haar enthousiasme in de kunst werkt aanstekelijk.

Ernest Van Buynder

Frieda Van Dun (Weelde, °1951) heeft reeds meer dan een kwarteeuw menigvuldige contacten met de kunstenaars rond de galerie De Zwarte Panter. Over haar boeiend oeuvre heeft de essayist-dichter Roger de Neef een indringende tekst geschreven in een prachtig boek De weg naar beweging, Uitgeverij P, Leuven, 2011. Haar inspiratiebron is de natuur: bloemen, planten, dieren, vissen, maar in deze expositie vooral vogels. Vandaar de titel van deze expositie Land van verf en vogels. Zij plaatst zich hier in een traditie die opklimt tot bijvoorbeeld Roelant Saverij in een schilderij uit 1618 Allerlei pluimgedierte, bewaard in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen.

Maar de natuur is slechts een aanleiding. Het werk van Frieda Van Dun handelt over het picturaal verlangen, over het schilderkunstig proces, over de liefde voor het schilderen. Zij experimenteert met verschillende dragers en technieken: acryl op doek of op papier, gouache op papier, achterglasschildering of zogenaamde églomisé, linosneden die op elkaar gedrukt zijn en bijgeschilderd, keramiek, gebruik van stoffen. In die geest is haar werk onderzoekend, wat beantwoordt aan een actuele trend. Hedendaags is ook het deconstruerend karakter van haar eigen abstraherende stijl, die tussen de figuratie en de abstractie ligt.

Frieda Van Dun (Weelde, °1951) woont en werkt in Antwerpen. Zij heeft reeds gedurende drie decennia menigvuldige contacten met de kunstenaars rond de galerie De Zwarte Panter. Over haar boeiend oeuvre heeft de essayist-dichter Roger de Neef een indringende tekst geschreven in een prachtig boek ‘De weg naar beweging’, Uitgeverij P-Leuven, Vrienden van De Zwarte Panter-Antwerpen, 2011. Haar inspiratiebron is steeds de natuur geweest: bloemen, planten, dieren, vissen, vogels. Haar huidige tentoonstelling heet nu NatuurElle, of hoe een vrouwelijke artieste de natuur bekijkt. Maar de natuur is slechts een aanleiding. Het werk van Frieda Van Dun handelt over het picturaal verlangen, over het schilderkunstig proces, over de liefde voor het schilderen.

Zij experimenteert met verschillende dragers en technieken: acryl op doek of op papier, gouache op papier,… In die geest is haar werk onderzoekend, wat beantwoordt aan een actuele trend. Hedendaags is ook het deconstruerend karakter van haar eigen abstraherende stijl, die tussen de figuratie en de abstractie ligt. Vorig jaar trad Frieda Van Dun in dialoog met dichter Emile Verhaeren in het gelijknamige museum in Sint-Amands-aan-de-Schelde onder de titel ‘Vier Seizoenen’. Essayist Patrick Auwelaert heeft in Doorbraak.be van 24 maart 2018 een mooie analyse gemaakt van deze expo. Hij besluit: ‘Eén ding hebben beide kunstenaars Frieda Van Dun en Emile Verhaeren alvast gemeen: hun muzikaliteit, ritme en beweging. Zelf omschrijft Van Dun haar schilderijen als ‘kleurklanken in beweging’. In de natuurlyriek van Verhaeren proeft men dan weer de bewogen klankleur van de woorden.’ Het geciteerde boek ‘Schilders & Schrijvers – Vijftig jaar galerie De Zwarte Panter in druk 1968-2018’ vermeldde twee bibliofiele uitgaven van Frieda Van Dun. Vooreerst uit 2011 het reeds geciteerde ‘De weg naar beweging’ met een gedicht van Roger de Neef en uit 2018 ‘Als bloemen’ eveneens met gedichten van Roger de Neef.

De tentoonstellingen Alles stroomt van Frieda Van Dun en Tabula Rasa van Kiro Urdin gaan van start in het openingweekend van zaterdag 29 en zondag 30 januari 2022 van 11u tot 19u en lopenvan donderdag 3 februari t/m zondag 10 april 2022.

Frieda Van Dun (Weelde 1951) stelt nieuw werk voor onder de titel Alles stroomt. In een eigen artistieke versie vertolkt zij de stelling vande Griekse natuurfilosoof Heraclitus (ca. 500 v. Chr.) Panta Rhei: alle dingen veranderen voortdurend, alles is steeds in wording, in onophoudelijke beweging. Frieda Van Dun woont en werkt in Antwerpen. Zij heeft reeds gedurende ruim drie decennia menigvuldige contacten met de kunstenaars rond de galerie De ZwartePanter. Haar eerste groepstentoonstelling in de galerie De Zwarte Panter dateert van 2008 met als titel ‘(W)onderweg’, een uniek projectrond autisme. Haar eerste individuele tentoonstelling in de galerie had plaats in het najaar 2011 onder de titel ‘De weg naar beweging’ met uitgave van een (bibliofiel) boek met teksten van Roger de Neef. Haar inspiratiebron is steeds de natuur geweest: bloemen, planten, dieren, vissen, vogels, maar ook de muziek. Zij liet zich voor de huidige tentoonstelling inspireren door de minimalistische, repetitieve muziek van de generatiegenoten, de Amerikanen Philip Glass en Steve Reich. Maar de natuur en de muziek zijn slechts een aanleiding. Het werk van Frieda Van Dun handelt over het picturaal verlangen, over het schilderkunstig proces, over de liefde voor het schilderen. Zijexperimenteert met verschillende dragers en technieken: acryl op doekof op papier, gouache op papier, collage, églomisé, 3-D printing, keramiek, etsen, … In die geest is haar werk onderzoekend, wat beantwoordt aan een actuele trend. Hedendaags is ook het deconstruerend karakter van haar eigen abstraherende stijl, die tussende figuratie en de abstractie ligt.

In 2018 trad Frieda Van Dun in dialoog met dichter Emile Verhaeren inhet gelijknamige museum in Sint-Amands-aan-de-Schelde onder de titel ‘Vier Seizoenen’. In 2019 kwam een mooi vervolg aan deze expo in Parijs, in het prestigieuze Goralska Résidences Paris Bastille met de tentoonstelling: ‘Deux artistes Frieda Van Dun – André Goezu. Deux poètes Emile Verhaeren – Arthur Rimbaud’. Deze expo werd ingeleiddoor Gaëtan Poelman, de délégué général van de Vlaamse regering inFrankrijk en door Ernest Van Buynder, erevoorzitter MuHKA. De essayist Patrick Auwelaert heeft een mooie synthese geschreven: ‘Eén ding hebben beide kunstenaars Frieda Van Dun en Emile Verhaeren alvast gemeen: hun muzikaliteit, ritme en beweging. Zelf omschrijft Van Dun haar schilderijen als ‘kleurklanken in beweging’. In de natuurlyriek van Verhaeren proeft men dan weer de bewogen klankkleur van de woorden’. De huidige expo ‘Alles stroomt’ is weer een nieuwe stap in haar consequente evolutie en onderzoek naar beweging, kleur en materie.